Czy warto grać czopem i dlaczego zostałem czopiarzem ? To pytanie mógłby zadać sobie niejeden zawodnik tenisa stołowego, który gra amatorsko lub na wyższym poziomie.

Czopiarze na polskiej scenie tenisa stołowego to bądź co bądź nadal nisza. Nie ma ich wielu, aczkolwiek co raz to więcej zawodników przekonuje się do gry defensywnej. Tenis stołowy na dzień dzisiejszy osiągnął tak dużą dynamikę, że niestety, ale dla przeciętnego zjadacza chleba staje się mało atrakcyjnym widowiskiem.

Telewizja ma problem z rejestrowaniem meczy w taki sposób, aby oddać ich charakter, dynamikę gry i emocje, które panują przy stole. Dotychczasowe zmiany „polepszające” grę zadziałały w dużej mierze odwrotnie.

Nie chcę, aby czytający artykuł odebrali go jako „gorzkie żale” defensora, ale takie mam zdanie na ten temat i jest to moja subiektywna opinia. 

Pozwolę przytoczyć sobie cytat jednego z członków mojej rodziny, który będąc ze mną towarzysko na jednym z turniejów powiedział wprost: „jak Wy gracie, to wymiany są długie i jest to widowiskowe, a Ci co przebijają bardzo szybko, tak samo szybko kończą akcje”. Stwierdzenie to padło po moim pytaniu ”która gra jest dla Ciebie bardziej atrakcyjna”.

Czy zatem wszyscy tenisiści powinni zostać obrońcami?

Oczywiście – NIE. Różnorodność tej dyscypliny sportowej jest tak piękna, że to właśnie dzięki temu sport ten przykuwa i będzie przykuwać do ekranów telewizorów czy na mecze na żywo swoich zwolenników.

Dlaczego zamiast odbijać szybko piłkę przy stole zostałem tym, który ją zwalnia, który czyta mocno każdą rotację, a nie reaguje instynktownie na uderzenie piłeczki ?

Złożyło się na to wiele aspektów. Najważniejszym z nich był … przypadek. Tak – przypadkiem zacząłem grać czopem, a już zupełnym przypadkiem zacząłem próbować nim atakować.

Zawsze miałem problem z odbiorem serwisów. Zawsze! Nigdy nie potrafiłem do końca odczytać rotacji nadanej przez przeciwnika w taki sposób, aby skutecznie móc ją wygasić lub skontrować okładziną gładką. To przekładało się na wyniki, kiedy przegrywałem z dużo słabszymi zawodnikami, którzy mieli lepszy serwis. Punktowali mnie serwami, nie wymianami.

Brat zaczął w międzyczasie grać czopem i powiedział - " wybierz sobie jakieś długie czopy i spróbuj nimi pograć" . Do dziś pamiętam, że był to stary Dr. Neubauer Inferno. Gładki jak kolano, odwracał rotacje mega mocno. Chociaż wtedy, nie potrafiłem go wykorzystać nawet w 1/10.

To jednak było to – odbierałem wszystkie serwisy. Skończył się odwieczny problem. Zacząłem punktować, wygrywać, uprzykrzać życie przeciwnikom.

Potem przyszły testy, zmiany, kombinacje, które poniekąd trwają do dziś, ale świadomość gry czopem, różnorodność zagrywek jak i sam aspekt wykorzystania go jak najlepiej sprawił, że czop został ze mną do dziś i nie wyobrażam sobie wrócić do dwóch gładkich okładzin.

Jak widzicie, czopiarzem można zostać przez przypadek, ale w moim przypadku ten przypadek okazał się strzałem w dziesiątkę.

Czy w XXI wieku warto grać czopem, kiedy czopy śliskie zostały całkowicie wycofane ?

Moim zdaniem warto – oczywiście, dziś jest to abstrakcja – śliski czop, a oglądając dawne mecze wszyscy zawodnicy grali gładkimi czopami i jak widać, ofensorzy sobie z nimi radzili, lepiej lub gorzej.

Nie słychać było jednak narzekania tak jak dziś, że zawodnik gra czopem, dlatego punktuje.

Czasy się zmieniły, ale w mojej opinii gra defensywna z ofensorem jest pięknym pojedynkiem, gdzie jeden i drugi są zmuszeni do wytężenia umysłu, a nie bazowaniu na odruchach i instynktach. W grę wplatają taktykę i dużo przemyśleń w ułamkach sekund. 

Sprawdź ofertę naszych długich czopów!